Mengikuti contoh daripada Pilihan Raya Eropah 2014, sebelum pilihan raya 2019, parti politik utama di Eropah menamakan apa yang dipanggil spitzenkandidaten, atau sebagai calon utama, yang merupakan calon parti itu untuk menjadi presiden Suruhanjaya Eropah yang seterusnya. Semua parti menamakan sekurang-kurangnya seorang calon; ada yang menamakan dua buah calon, manakala Parti Perikatan Liberal dan Demokrat untuk Eropah (ALDE), yang secara rasmi menentang sistem spitzenkandidaten, memperkenalkan "Pasukan Eropah," yang terdiri daripada beberapa ahli politik Eropah berpangkat tinggi. Walaubagaimanapun, parti lain juga menganggap calon tersebut, terutamanya Margrethe Vestager dari Denmark, sebagai calon utama.

Calon-calon terkemuka ialah:

Selepas memenangi pilihan raya Eropah 2019, Parti Rakyat Eropah mendakwa bahawa jawatan Presiden dalam Suruhanjaya Eropah seharusnya diberikan kepada pihak mereka dan mahukan calon utama mereka iaitu Manfred Weber untuk memegang jawatan tersebut. Bagaimanapun, Weber menghadapi tentangan yang kuat daripada pikah Presiden Perancis yang berhaluan liberal Emmanuel Macron dan ALDE, serta daripada Parti Sosialis Eropah (PES) juga; pembangkang yang didorong oleh kekurangan pengalaman Weber, kerana beliau hanya pernah berkhidmat sebagai MEP dan tidak pernah memegang sebarang jawatan kerajaan. [11] PES menyokong kuat pencalonan Frans Timmermans, yang juga mendapat sokongan daripada kebanyakan ahli ALDE Majlis Eropah. ( Andrej Babiš, Perdana Menteri Czech ketika itu, merupakan ahli ALDE tetapi juga Visegrad Four, yang menentang keras Timmermans kerana sokongannya terhadap kuota penghijrahan dan ketidakupayaan untuk mencapai kompromi. [12] ) Parti ALDE juga mahu melihat Margrethe Vestager untuk mengambil alih jawatan Suruhanjaya tertinggi.

Mesyuarat Majlis Eropah yang pertama telah diadakan pada 20 sehingga 21 Jun 2019, yang tidak membawa sebarang keputusan mengenai pengagihan pekerjaan teratas EU. Presiden Donald Tusk memanggil semula para pemimpin untuk bermesyuarat khas yang berlangsung dari 30 Jun hingga 2 Julai 2019. Selama tiga hari rundingan tersebut, EPP menyerah pada Weber menjadi seorang Presiden suruhanjaya itu; nampaknya Timmermans berkemungkinan akan dicalonkan, terutamanya selepas beliau bertemu dengan Perdana Menteri Bulgaria dan anggota EPP Boyko Borisov di Kedutaan Bulgaria di Belgium semasa mesyuarat Majlis Eropah. Menamakan Timmermans Presiden Suruhanjaya Eropah akan menjadi sebahagian daripada apa yang dipanggil sebagai perjanjian Osaka, rancangan ini telah dibentuk oleh beberapa pemimpin EU ( Emmanuel Macron, Angela Merkel, Giuseppe Conte, Donald Tusk, Mark Rutte dan Pedro Sánchez ) semasa Sidang Kemuncak G20 2019 di Osaka, Jepun.

Bagaimanapun, tentangan daripada Visegrad Four, kini disertai oleh pihak negara Croatia dan Itali, yang maschi kekal kuat, dan Timmermans tidak dapat memenangi majoriti Majlis tersebut. Nama lain yang disebut semasa rundingan juga termasuk Michel Barnier, Kristalina Georgieva dan Andrej Plenković ; ia menjadi jelas selepas Majlis tersebut berakhir bahawa nama Plenković telah diperkenalkan oleh Setiausaha Agung Suruhanjaya Martin Selmayr, yang merupakan kawan rapat Plenković. Pencalonan itu ditolak oleh Macron, yang menentang cita-cita peribadi pemimpin. [13]

Apabila nama Ursula von der Leyen (EPP) muncul sebagai seorang calon yang berpotensi, ia merupakan satu kejutan dan beliau berdepan dengan banyak pengkritik, terutamanya kerana dia tidak pernah menjadi seorang spitzenkandidat. Parti Demokratik Sosial Jerman, sebahagian daripada gabungan kerajaan Jerman, menentang von der Leyen kerana tugasnya sebagai menteri pertahanan, yang menyebabkan Canselor Jerman Angela Merkel berkecuali semasa majlis mengundi cadangan itu. Namun begitu, semua ahli Majlis Eropah yang lain mengundi menyokong, dan dia telah dicalonkan sebagai Presiden Suruhanjaya Eropah yang seterusnya.